miércoles, 16 de octubre de 2013

NIEVE (Maxence Fermine)







 En una lengua concisa y blanca, Maxence cincela una historia en que la belleza y el amor tienen el mismo fulgor que un haiku. También encontramos aquí el retrato de un Japón refinado, en el que, entre violencia y dulzura la tradición es enfrebtarse a las fuerzas de la vida. Es menos una novela que un cuento, un cuento magnífico, ya que tiene la belleza, la redondez, la extrañeza de una bola de nieve; es una metáfora que utilizo adrede. Me enloquece ese cuento!. Es una bellísima meditación sbre el amor, sobre el funambulismo y sobre la pintura"

Bernat Pivot (Boillon de Culture)

viernes, 4 de octubre de 2013

"As voces baixas" de Manuel Rivas

Foto: “As voces baixas” de Manuel Rivas 
O libro da vida

Manuel Rivas leva anos elaborando un sedutor universo de relatos e soños, construindo unha auténtica comunidade de lectores. Con paciencia de artesán está a configurar unha escritura personal, chea de espontaneidade e plenitude. Todo flúe, entrelazan os ritmos. O proceso narrativo é vivo, as palabras parecen renacer nas súas mans. Hai algo de maxia, de profunda alquimia verbal neste  proceso. Unha escritura vinculada ao corpo e ao cerne das emocións. Como se a linguaxe ficara liberada de adherencias, afastada dos danos colaterais que polo miúdo sofre o idioma. Lonxe do ruído instrumental cada palabra revive deica atopar outras compañeiras de viaxe. Aventura narrativa a partir do idioma de todos os días (ben depurado e reinventado). 

A palabra na cunca da man
Existe unha economía expresiva, na estirpe dun Álvaro Cunqueiro, dun Rulfo ou Castelao. Unha escritura de “línea clara” (poderiamos dicir seguindo a definición que se utiliza no mundo do cómic e da narración gráfica). Precisión, sobriedade, concisión... son as características máis salientables. Sempre á procura da palabra exacta para definir un sentimento. 
Todo vibra sobre o silencio, sobre un dramático baleiro envolvente (xerminal e xeratriz). Cada palabra estala sobre un silencio inmemorial que toma corpo a xeito de súbito relampo. Agroman entón as voces baixas porque xa estamos afeitos a ler na intimidade do silencio. O poeta Valente chamáballe “a escoita”, a ese proceso de recepción sutil da ósmose colectiva. Activando unha rede de relacións nunha actitude de espera, de recepción (perto do que se chamou expectancy set). Aboian o que dende Francia definiron como images-éclairs. Unha constelación de suxestións poderosas onde destacan as primeiras evocacións: as sonoras. Facendo un feixe coas primeiras voces arremuiñadas. Un urdido de sons segredos a xeito de murmurios táctiles. 

http://antonpatino.com/

Presentación libro de Manuel Rivas en Librería Rafael Alberti, Madrid. 
Foto Menchu Lamas.

Las voces bajas "As voces baixas” de Manuel Rivas
O libro da vida

Manuel Rivas leva anos elaborando un sedutor universo de relatos e soños, construindo unha auténtica comunidade de lectores. Con paciencia de artesán está a configurar unha escritura perso...
nal, chea de espontaneidade e plenitude. Todo flúe, entrelazan os ritmos. O proceso narrativo é vivo, as palabras parecen renacer nas súas mans. Hai algo de maxia, de profunda alquimia verbal neste proceso. Unha escritura vinculada ao corpo e ao cerne das emocións. Como se a linguaxe ficara liberada de adherencias, afastada dos danos colaterais que polo miúdo sofre o idioma. Lonxe do ruído instrumental cada palabra revive deica atopar outras compañeiras de viaxe. Aventura narrativa a partir do idioma de todos os días (ben depurado e reinventado).

A palabra na cunca da man
Existe unha economía expresiva, na estirpe dun Álvaro Cunqueiro, dun Rulfo ou Castelao. Unha escritura de “línea clara” (poderiamos dicir seguindo a definición que se utiliza no mundo do cómic e da narración gráfica). Precisión, sobriedade, concisión... son as características máis salientables. Sempre á procura da palabra exacta para definir un sentimento.
Todo vibra sobre o silencio, sobre un dramático baleiro envolvente (xerminal e xeratriz). Cada palabra estala sobre un silencio inmemorial que toma corpo a xeito de súbito relampo. Agroman entón as voces baixas porque xa estamos afeitos a ler na intimidade do silencio. O poeta Valente chamáballe “a escoita”, a ese proceso de recepción sutil da ósmose colectiva. Activando unha rede de relacións nunha actitude de espera, de recepción (perto do que se chamou expectancy set). Aboian o que dende Francia definiron como images-éclairs. Unha constelación de suxestións poderosas onde destacan as primeiras evocacións: as sonoras. Facendo un feixe coas primeiras voces arremuiñadas. Un urdido de sons segredos a xeito de murmurios táctiles.
http://antonpatino.com/

Presentación libro de Manuel Rivas en Librería Rafael Alberti, Madrid.
Foto Menchu Lamas.

«Las voces bajas es la novela de la vida. Son las voces de los niños, las mujeres que hablan solas, los emigrantes, los muertos, los animales... Las voces de los que no quieren dominar y se alimentan de palabras y cuentos.»
Desde la primera página, late algo singular en Las voces bajas. Escrita al modo de una autobiografía, todo parece verdad y todo, imaginación. Es el efecto de una novela de la memoria encendida. El libro arranca en una geografía real donde la mirada de la infancia va descubriendo, con una mezcla de miedo, estupor y maravilla, lo que de extraordinario hay en la existencia de la gente corriente.
Con el hilo conductor de María, la hermana mayor, magnética, la muchacha anarquista que siempre abría camino, esta novela es una construcción de humor y dolor, donde las palabras pelean y se abrazan con la vida. Al leer esta obra, un ojo llora y otro ríe.
«No sabemos bien lo que la literatura es, pero sí que detectamos la boca de la literatura. Tiene la forma de un rumor. De un murmullo. Puede ser escandalosa, incontinente, enigmática, malhablada, balbuciente. Yo conocí muy pronto esa boca. En aquel momento era, ni más ni menos, la boca de mi madre hablando sola.»
En Las voces bajas, el amor y la ironía sostienen a pulso el retablo humano. La nueva obra íntima y fascinante del autor de El lápiz del carpintero.

«Rivas desvela el alma de los espacios, lo que guardan o contienen en tanto que expresión de emblema del carácter de un pueblo.»
Ana Rodríguez Fischer, Babelia
«He aprendido más de la Guerra Civil española leyendo El lápiz del carpintero, de Manuel Rivas, que en todos los libros de historia.»
Günter Grass
«Manuel Rivas es un narrador importante porque es sensible y tiene un oído increíble que, en su ficción, está aliado con una gran integridad.»
John Berger
«Los libros arden mal es una novela excepcional escrita por un autor excepcional.»
The Independent

«Un autor que sabe cómo introducir la poesía no sólo en sus frases, sino también en su manera de ver el mundo.»
Raphaëlle Rérolle, Le Monde
«Cada año descubro un par de buenos libros. Uno de mis últimos descubrimientos es El lápiz del carpintero, de Manuel Rivas.»
Erri de Luca, Babelia
«Uno de los escritores que mejor nos han contado este lado del Oeste».
Javier Rioyo, El Boomeran